Ammóre mio ammóre mio!
È 'a vóce, è 'a vóce tója
e pare ca te 'ncóntro pe sta via.
Bianca è a nòtte pecché nciélo
s’è appicciata na luce d’argiénto
sulo cómm’a uno
ca va cuntanno ‘e pprète d’a città
sènza chiù cuntà
Solitùdine, solitùdine me da
È 'a vóce, è 'a vóce tója
e pare ca te 'ncóntro pe ‘sta via,
tu arape 'e bracce
e 'i dico "vita mia,
'i stóngo ccà
e tu staje ccà".
Me pare quasi 'e crédere
ca 'e mise e ll'óre
nun so’ maje passate
e sèmpe 'nziéme aunite simme state
cchiù fòrte 'e mo,
cchiù fòrte 'e mo.!
Abbràcciame,
'i nun vedévo ll'ora 'e te vedè
e cóntame
" te si’ fidata 'e stà luntana ‘a me".
I' no, i' no, m'hê 'a crédere,
cammino 'a tantu tiémpo pe sta via
pecchè si' stata sèmpe ‘a vita mia,
luntana 'a me, vicina a mme!
Ammóre mio!