Της νύχτας τα μακριά μαλλιά
μπλέκονται μέσα στα κλαδιά
να τα ξεμπλέξει δεν μπορεί
παρά μονάχα την αυγή.
Και τα δικά σου τα μαλλιά
στα χέρια μου μπλεγμένα
όπως κατάμαυρη κλωστή
στον αργαλειό πλεγμένα,
Της νύχτας τα μακριά μαλλιά
μες στα δικά μου χέρια
σαν δίχτυα που γαντζώνονται
στου βράχου τα μαχαίρια.
Κι ούτε ζητώ την ξαστεριά
κι ούτε το φως γυρεύω .
Κλείνω τα μάτια μου κι εγώ
μες στο σκοτάδι να πνιγώ.
Κι όταν η νύχτα θα χαθεί
και τα κλαδιά γυμνώσουν
αχ, να`ταν μες στα χέρια μου
τα μαύρα σου μαλλιά να ξημερώσουν.
Λάφυρο να`ναι της νυχτιάς
που`χει κρυμμένα τ`άστρα
χρώμα ενός αλλού ουρανού
μες στη δροσιά τ`Αυγερινού.