Wypal w mej skórze swe sekrety; odejdź w niewinności,
zostawiwszy mnie z mymi grzechami. Powietrze wokół
jest mi klatką, a miłość tylko kamufluje gniew.
Więc jeśli mnie kochasz, dasz mi odejść;
ucieknij, nim się o tym dowiem, bo moje
serce jest zbyt zgorzkniałym, by o to dbać,
a nie mogę zniszczyć czegoś, czego nie ma.
Oddaj mnie memu przeznaczeniu, bo jeśli
jestem sam, to nie mogę nienawidzić. Nie
zasługuję, by Cię mieć. Od dawna się już
nie uśmiecham, ale jeśli mogę to zmienić,
to mam nadzieję, że się nigdy o tym nie dowiem.
Wciąż przykładem twoje listy do mych ust
i pielęgnuję je w tym tych częściach mnie,
które delektują się każdym pocałunkiem.
Nie mógłbym stawić czoła życiu bez twego światła,
lecz to wszystko poszło w piach, kiedy przestałaś
walczyć.
Więc oszczędź sobie i tak mam to gdzieś;
myślę, że wyraziłem się bardzo jasno. Nie
na tyle nie nienawidzić, by kochać i że niby
to ma wystarczyć?
Chciałbym tylko, byś nie była mi przyjaciółką,
bym u kresu mógł Cię zranić. Nie twierdziłem
nigdy, że jestem święty. Dawno temu mnie
wygnano. Trzeba było nadziei umrzeć, abyś
odeszła.
Więc nabij się na me skały i spluń swą łaską
na mą dusze. Nigdy nie potrzebowałaś pomocy
i sprzedałaś mnie, by się ratować i nie będę
słuchać, jak się kalasz - uciekłaś, jesteś taka
sama. Anioły kłamią, by móc kontrolować.
Miłość ukarała mnie dawno temu;
Jeśli wciąż ci zależy, to nie dawaj mi znać;
Jeśli wciąż ci zależy, to nie dawaj mi znać.