Στα χέρια σου είναι το γράμμα μου.
Και αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι εδώ.
Ότι είμαι τρελά μακριά.
Και το διαστημόπλοιό μου έχει σπάσει από το χαλάζι των μετεωριτών.
Ελπίζω να μπορέσω να κρατηθώ.
Από ένα μικρό φωτεινό πλανήτη.
Οι συσκευές λένε ότι υπάρχει υδράργυρος στις λίμνες.
Και ο ήλιος λάμπει με γαλάζιο χρώμα.
Το πιο πιθανό είναι, ότι αυτός ο παράξενος κόσμος.
Θα είναι η τελευταία από τις αναμνήσεις μου.
Μέσα απ' τον ιστό του χρόνου σε μια σειρά από μαύρες τρύπες.
Πετάνε σε 'σένα λόγια του αποχαιρετισμού μου.
Συγχώρεσέ με που ήμουν ηλίθιος.
Και πούλησα την αγάπη για την μικρότητα των ανακαλύψεων.
Που το απαλό κόκκινο των υγρών χειλιών σου.
Πήρα μαζί μου για τον ορίζοντα των γεγονότων.
Πόσο παράξενο να είσαι ζωντανός στο μαύρο του πουθενά.
Με άγρυπνα μάτια τα αστέρια είναι ασυνήθιστα νέα.
Διασχίζω μια αιωνιότητα αμμώδες γαλαξίες.
Σκέφτοντας εσένα, περικυκλωμένος απο αμμόλοφους.
Τι κρίμα που ο παράδεισος πέφτει πάνω απ' τα σύννεφα της Γης.
Και ο Θεός δεν εγκαταλείπει το σπίτι του.
Η ψυχή μου θα μείνει μακριά.
Και δεν θα σταματήσει να αναζητά την ψυχής σου.
Αλλά ίσως είμαι μες στην ψυχή σου.
Και γι' αυτό το ταξίδι μου είναι τόσο απείρως μακρύ.
Στην υπέροχη ύλη η λαμπρή ησυχία.
Πεταμένη μέσα στο διαχρονικό κατάλοιπο.
Συγνώμη που το διαστημόπλοιο αλλάζει πορεία.
Μπαίνουμε μέσα στην πυκνή άφθονη ατμόσφαιρα.
Σ 'αγαπώ τόσο που δεν φοβόμαι πια.
Και δεν ελπίζω και δεν έχω πίστη.
Δεν έχω αρκετά δάκρυα για να σε ξεχάσω.
Ω, αν ήξερες, πώς προσπάθησα.
Πώς ξετύλιξα το νήμα της καρδιάς μου.
Πως εξημέρωσα μια τρελή γηρατειά.
Όχι, δεν ξέρεις τι είναι να περιμένεις.
Και να είσαι βρεγμένος απ' τη βροχή που πέφτει.
Να εύχεσαι να πάψεις να υπάρχεις.
Και να γεμίζεις με θάρρος την αυτοκτονία.
Ξεχασμένα είναι τα κεράσια, τα λευκά λουλούδια.
Στο λεπτό σύρμα μαύρων κλαδιών.
Νιώθω την εξαφάνιση της ομορφιάς.
Κυριολεκτικά, το θάνατο των κυττάρων.
Νιώθω σαν να είμαι πάντα μόνος.
Ακόμα κι αν είναι κάποιος δίπλα μου.
Νομίζω ότι στον ουρανό αναποδογύρισε ο βυθός.
Με κοιτάζεις, με το κρύο βλέμα όλων των αστεριών.
Πορσελάνινες ημέρες χτυπάνε.
Τα αβοήθητα χέρια κουράζονται.
Η ζωή δαπανάται στις σκιές.
Των σκουρων κόκκινων χρωμάτων της θλίψης.
Στη ζωή έχεις καθήκον να αναπνέεις.
Να εγκαταλείπεις την ατμόσφαιρα του πλανήτη.
Συγχώρεσέ με, που κουράστηκα τόσο να περιμένω.
Δεν θέλω πια (να περιμένω), έχασα την πίστη.