Skotta lyrics

Skotta niður skarð,

skautar yfir barð.

Illit í hyggju hefur.

Heimafólkið sefur.

Daginn áður dafnaði friður

en dó svo á einni nóttu.

Mildur þeyrinn á miðnætti

var orðinn mannskaðaveður á óttu.

Vorið flúði vinda að handan

og varga af öðrum heimi.

Draugagangur í dalverpinu,

nú er dauðinn sjálfur á sveimi.

Nú er dauðinn sjálfur á sveimi.

Frost, þú mátt festa þinn

fjötur við húsvegginn.

Kynngi mín kælir þil,

kæfandi ljós og yl.

Skotta finnur skjól,

skríður yfir hól.

Hallar sér í holu,

herðir frost með golu.

Skotta húkir skammt fyrir ofan

er skundar hann niður dalinn.

Blæs í frostið, blóðgar á síðu

hann er beygður maður og kvalinn.

Gegnum litla glufu á veggnum

hún gægist inn úr snænum.

Draugur leikur við dreng og stúlku,

nú er dauðinn sjálfur á bænum.

Nú er dauðinn sjálfur á bænum.

Frost, þú mátt festa þinn

fjötur við langeldinn.

Kynngi min kæfir glóð,

krókna þá menn og fljóð.

Ber hann þreyttur bál i kotið,

bæjargöngin gengur köld.

Þróttur horfinn, þrekið brotið,

þetta eru málagjöld.

Hlýnar mér er halir falla,

hatur nærir draugaþý.

Heyrist Skottu kjaftur kalla:

"Kveikir þú upp eld á ný?"

Skotta.

Skotta.