Στάλα βροχής δάκρυ ζωής
στα βλέφαρά μου όταν αργείς
κι η μοναξιά κατακλυσμός
σαράκι μέσα μου ο καημός
Σκότωσέ με πάλι αν θες
εγώ για δυο ζωές
εσένα στο΄χω πει
πως θ΄αγαπάω
Σκότωσέ με πάλι αν θες
γλυκιά μου μαχαιριά
να σ΄αποκτήσω πάλι λαχταράω
Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει
κι η καρδιά μου ραγισμένη
που΄χεις πάει με ρωτάει
και σαν ποτηράκι σπάει
Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει
κι όλο λέει πως θα γυρίσεις
τα σπασμένα της κομμάτια
να ξανακολλήσεις
Λείπεις εσύ κι είναι η ζωή
δίχως σφιγμό μοιάζει νεκρή
γύρνα και πες μου αμα μπορείς
πως μάλλον δεν θα ξαναρθείς