Κουράγιο βρήκα χτες,
μα είναι προφανές.
Σκουπίδια στα σκαλιά,
διεύθυνση παλιά,
η εξώπορτα κλειστή,
παλιοί λογαριασμοί,
ξερόφυλλα παντού,
θα μένεις κάπου αλλού.
Στα κάγκελα σκουριά,
η ανάσα μου βαριά.
Αν είναι δυνατόν,
με ξέχασες λοιπόν.
Μαδάω στην παγωνιά,
στα χείλη η δαγκωνιά.
Μ'αρέσει που μου'χες πει:
"Μαζί σου και όπου βγει".
Σκοτώνω από θυμό
που μ'άφησες εδώ,
που μ'άφησες να ζω.
Ζωή το λες αυτό ;
Κυνηγάω σκιές,
τις καθημερινές.
Κι απλά τις Κυριακές,
σκοτώνω μοναξιές.
Σκοτώνω από θυμό
που μ'άφησες εδώ !
Σκοτώνω ό,τι μπορώ
κι ακόμα σ'αγαπώ.
Σκοτώνω να σε δω
κι αφού δε φτάνει αυτό,
τον ίδιο μου εαυτό
σκοτώνω για να ζω !
Σκοτώνω από θυμό
που μ'άφησες εδώ !
Σκοτώνω ό,τι μπορώ
κι ακόμα σ'αγαπώ.
Σκοτώνω να σε δω
κι αφού δε φτάνει αυτό,
τον ίδιο μου εαυτό
σκοτώνω για να ζω !
Κουράγιο βρήκα χτες
και σφαίρες αρκετές.
Και αφού δεν είσαι εδώ,
σκοτώνω το κενό
και κάνω μια ευχή,
μια σφαίρα αν σε βρει,
στο σώμα σου να μπω
και να πεθάνω εγώ !