Σκοτώνω εικόνες
Σ’ απόμερα στενά και κεντρικά
Που βήματα μετρούσαμε κοινά
Και έψαχναν οι φόβοι για κρυψώνες
Σκοτώνω τις ώρες
Που βλέπαμε τα ίδια στη ζωή
Κοιμόμασταν ξυπνούσαμε μαζί
Και ευθείες ήταν τόσες ανηφόρες...
Σκοτώνω όνειρα και όρκους του «για πάντα»
Για πόσα τίποτα έκανα τα πάντα
Και σκοτώνω και φεγγάρια
που τα μάτια σου θυμίζουν,
έχει ο κόσμος και ζευγάρια
που ποτέ τους δε χωρίζουν.
Σ’ αγαπώ στο τέρμα είπες,
το θυμάμαι και βουρκώνω,
στήνω απέναντι τις λύπες
και με πείσμα τις σκοτώνω,
για να ζήσω σε σκοτώνω.
Σκοτώνω εικόνες,
Συντάγματος πλατεία δεξιά,
που καίγαμε αγκαλιά τη μοναξιά
και σκόρπιζες τη στάχτη στους χειμώνες.
Σκοτώνω το ψέμα,
την πρώτη μας στ’ αστέρια εκδρομή,
θα ζούσαμε αιώνια εκεί,
μα διάλεξες στο τέλος, όχι εμένα.
Σκοτώνω όνειρα και όρκους του για πάντα
Για πόσα τίποτα έκανα τα πάντα ...
Και σκοτώνω και φεγγάρια ...