Ανεβαίνω σκαλοπάτια, πέφτω και τσακίζομαι
για τα δυο γλυκά σου μάτια φως μου βασανίζομαι.
Αχ τι ειν’ ο έρωτας γι’ αυτόν που αγάπησε,
τιμόνι και σκαρί παλιό μια βάρκα μοναχή.
Ένα πικρό καφέ με κέρασε με ξόδεψε
βρήκε ανοιχτή τη πόρτα κι έφυγε πρωί.
Ψάχνω να `βρω τη φωλιά της, ταξιδεύω στη ζωή
μα τα ίχνη απ’ τα φτερά της με μπερδεύουν πιο πολύ.
Σ’ ένα τραγούδι ακουμπάω τον πόνο μου,
πέρασε πια καιρός κι έφυγε σαν βροχή.
Θυμάμαι όμως τα φιλιά, τα λόγια της,
τα δυο της μαύρα μάτια μέσα στο κρασί.