Για τον χρόνο που περνά
Τον έρωτα που γερνα
Για όποιον μ'αναμνήσεις και με τύψεις ξενυχτα
Για τις παλιές φωτογραφιες που τις σκεπασε σκόνη
Γράφω ακόμη κομμάτια τέσσερα χρόνια μετά
Τι με τραβάει σε σένα
Σε σένα τι με γύρνα;
Τι ήταν τόσο διαφορετικό με σένα?
Έχω ένα ψέμα που βολεύει και το λέω συχνά
Μ'αποψε ανοίγω την πληγή ανοίγοντας αυτό το θέμα
Δεν είμαι εντάξει
Μα δεν σε σκέφτομαι
Το χέρι μου μόνο του που και που θα ψάξει
Να χαιδεψει τα μαλλιά σου μες στον ύπνο μου
Αλλά πάνω στο δίπλα μαξιλάρι θα αραξει
Το είδωλο μου στο καθρέφτη διαφέρει από τις φωτογραφίες μας πολύ
Λες ναι μπορεί, μα λεν ο χρόνος γιατρευει δεν συγχωρεί και έχει περάσει ένα για πάντα απ'το τελευταίο φιλί
Έξω απ'την πόρτα σου
Και αυτό είναι για όλες τις φορές που πέρασα από κάτω και είδα να έχεις ανοιχτά τα φώτα σου
Για κάθε νύχτα,
που το φεγγάρι παρακαλαγα να σου ψιθυρισει μια καληνύχτα
Αν σε ρωτήσουν πες πως δεν με γνωρισες ποτέ
Θέλω να είμαι μια ανάμνηση δική σου
Μη με μοιράζεσαι,
απλά θυμίσου με τα βράδια που νιώθεις μόνη και αποκοιμησου
Είναι ματιές μας, είναι το χθες μας, είναι στιγμές μας ή στάχτη κι η σκόνη μας
Οι ενοχές μας και οι πληγές μας, είναι οι δρόμοι που βαδισαμε μόνοι μας.
Είναι το αντίο, είναι το κρύο,
είναι μια καρδιά που έμεινε μισή να σφυρίζει μελωδίες του χειμώνα που πέρασε,
μελωδίες που πια έχουν ξεχαστεί.
Έχω έναν φίλο που μου'πε μεθυσμένος μια φορά πως το πρωί τον ξυπνα μια ηλιαχτιδα.
Την ηλιαχτιδα αυτή την φώναζε ελπίδα
μα τα δικά μου τα παντζουρια είναι κλειστά
Το παρελθόν είναι μια νύχτα που δεν έχει ξημέρωμα
Είναι το καταφύγιο κάθε έρωτα
Είναι ένα δωμάτιο σκοτεινό που ταξιδεύει
Και στο σκοτάδι του όλα μοιάζουν υπέροχα
Το παρελθόν είναι η πιο ωραία ζάλη
Μέσα στην νυχτα που ανέμελα τριγυρνάς, με την ανάμνηση μεθάς, παρά πατάς, χαμογελάς και όταν στο σήμερα ξυπνάς,
να κοιμηθείς ζητάς και πάλι.
Μα πες μου εσύ πως κοιμάσαι όταν χρωστάς
ενα συγγνώμη και όταν τόσα στο κεφάλι κουβαλάς
Μετανιωσες που πληγωσες αυτόν που αγαπάς
ή προτιμάς να ξεχνάς όσα σου'δωσα;
Λίγα κράτησα, λίγα άφησα
Λίγο βουρκωσα, λίγο δάκρυσα
Ίσως να νιώσω καλύτερα που στα είπα,
Ίσως τα λάθη μου αύριο να είναι διπλάσια
Αυτά από μένα, τα ξέρεις τώρα πια
Είχα δεν είχα την πληγή μου την ξανανοιξα
Γιατί τα μυστικά μας τα κρύβουμε στην καρδιά μας
Και εγώ αν θυμάσαι την δικιά μου σου την χάρισα.
Είναι ματιές μας, είναι το χθες μας, είναι στιγμές μας ή στάχτη κι η σκόνη μας
Οι ενοχές μας και οι πληγές μας, είναι οι δρόμοι που βαδισαμε μόνοι μας.
Είναι το αντίο, είναι το κρύο,
είναι μια καρδιά που έμεινε μισή να σφυρίζει μελωδίες του χειμώνα που πέρασε,
μελωδίες που πια έχουν ξεχαστεί.