Сияние [Siyanie] [Polish translation]

Jakże ostrożnie weszła w moje serce twoja złota strzała,

dzwonią dzwonki, dzwoneczki, dzwony,

niebo się iskrzy, płoną ogniska,

w sercu omdlewa oślepiający wybuch.

Bije i rwie się na zewnątrz blask, rozmiar jego wielki,

lepiej w niego nie patrzeć i nie myśleć, ukryć twarz w

płatkach...

Nie wytrzymasz, nie ugasisz, nie rozbijesz,

zdaje się, że znalazłam wszystko, czego potrzebuję.

Cały świat na moment przestanie się obracać,

patrzysz i nie możesz się napatrzeć, oddychasz i nie możesz się naoddychać.

Nie mącimy milczenia,

promieniując blask...

Może to nowy miraż, efemeryczne i słodkie oszustwo,

lecz pustynia nagle się skończyła,

przede mną ocean:

fale i mewy, niebo i wiatr nadziei,

lecz ja boję się dotknąć wody...

Złączą się dłonie, a czas dla nich zatrzyma swój bieg,

i czar nie zniknie, a tajemnice się nie wyczerpią na wieki,

czysty nektar słonecznych marzeń i pragnień,

dwie różnokolorowe słomki w kruchej szklance...

Zatrzymaj się na chwilę, chcę tutaj pozostać,

i patrzeć i nie możesz się napatrzeć, oddychasz i nie możesz się naoddychać.

Nie mącimy milczenia,

promieniując blask...

Czy to na szczęście, czy na cierpienie, każde serce ma swą złotą strzałę,

zachody i wschody słońca i promyki w kącikach promiennych oczu,

spojrzenia spotykają się, zamyka się krąg,

cicho frunie piórko na wietrze...