Να που βρίσκομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου
Πες μου, Αδερφή Μορφίνη, πότε θα ξανάρθεις;
Ωχ, μου φαίνεται πως δεν μπορώ να περιμένω τόσο πολύ
Γιατί όπως βλέπεις ο πόνος μου είναι αβάσταχτος
Το ουρλιαχτό της σειρήνας του ασθενοφόρου μου τρυπάει τ΄αυτιά
Πες μου, Αδερφή Μορφίνη,πόσο καιρό είμαι ξαπλωμένος εδώ;
Τί γυρεύω σ'αυτό το μέρος;
Γιατί ο γιατρός δεν έχει πρόσωπο;
Ωχ, δεν μπορώ ούτε στο πάτωμα να συρθώ
Δεν το καταλαβαίνεις, Αδερφή Μορφίνη, ότι προσπαθώ να κρατηθώ στην ζωή
Και αυτό φανερώνει πως
Τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν
Σε παρακαλώ, Αδελφή Μορφίνη, μετάτρεψε τους εφιάλτες μου σε όνειρα
Ω, δεν καταλαβαίνεις πως σβήνω σύντομα;
Και πως αυτή η δόση θα΄ναι και η τελευταία μου
Σε παρακαλώ, Ξαδέλφη Κοκαϊνη, ακούμπησε τα δροσερά σου χέρια πάνω στο κεφάλι μου
Ω, έλα, Αδερφή Μορφίνη, καλύτερα να στρώσεις το κρεβάτι μου
Γιατί γνωρίζουμε και οι δυο πως το πρωί θα' μαι νεκρός
Ναι, και εσύ μπορείς να κάθεσαι κάπου εδώ γύρω και να κοιτάς
Καθώς τα καθαρά λευκά σεντόνια βάφονται κόκκινα