Ik sterf om* (smacht ernaar/zou alles geven) je smeken
Niet te gaan, mijn leven
Ik sterf (smacht/verlang er hevig naar) om je de dingen te horen zeggen
Die je nooit zult zeggen
Maar ik zwijg en je vertrekt
Toch behoud ik de hoop
Dat ik op een dag in staat ben
Niet de wonden te verbergen
Die me kwellen als ik bedenk
Dat ik je elke dag een beetje meer wil
Hoe lang gaan we nog wachten?
Ik sterf om je te omhelzen
En dat je mij zo stevig omhelst
Ik sterf om je te amuseren
En dat me je kust terwijl je wakker wordt
Beschut op je borst tot de zon opkomt
Ik ben verloren in je geur
Ik ben verloren in je lippen
Die zich sluiten terwijl ze woorden fluisteren
Die dit arme hart treffen
Ik zal het vuur in mijn binnenste voelen
Ik sterf om je te leren kennen
Om te weten waaraan je denkt
Om al je deuren te openen
En om de stormen te overwinnen
die ons het willen afnemen
Om mijn blik in je ogen vast te houden
Om te zingen met jou tot zonsopgang
Te kussen totdat onze lippen elkaar loslaten
En elke dag je gezicht te zien
Om dit potentieel te laten groeien
Om te creëren, te dromen, om alles laten onstaan
De angst om te lijden te parkeren
Ik sterf om je uit te leggen
Wat er in mijn gedachten omgaat
Ik sterf om je te intrigeren
En daarna in staat te zijn je te verrassen
Om me elke dag verpletterd te voelen wanneer ik je zie
Wat zou het wat men zegt?
Wat zou het wat men denkt?
Als ik gek ben dan is het mijn zaak
En nu keer ik terug om de wereld in mijn voordeel te zien
Ik keer terug om het licht van de zon te zien schijnen