Nasıl anlatabilirim bin parçaya bölündüğünü,
kemiklerimin köşelerinin.
Düşüverdi hayatımın eskizleri,
her şey mükemmel iken.
Ve bir şey daha,
emdin beynimi ve bahsettiler bana,
bedenimin ağırlığından.
bu beden ki bir ırmağa dönüşmüş.
Bedenimin ağırlığından,
bu beden ki bir ırmağa dönüşmüş...
Çok zor geliyor gözlerimi açabilmek,
ancak yavaş yavaş yapabiliyorum bunu.
Seni yakınımda bulamayacağımı bilsem de,
saklıyorum hatıranı.
Tıpkı büyük bir sır gibi,
ne güzeldi sana içimde sahip olmak.
Bir parça ışık var bu karanlıkta,
bana sükunet verecek, zaman sakinleştirecek.
Fırtına ve sükunet,
zaman sakinleşterecek.
Fırtına ve sükunet,
zaman sakinleştirecek.
Denizin yumuşak sesi daima benimle kalacak,
tekrar koklayacağım yağmuru, bu bedene düşecek,
ve ıslatacak.
İçimde büyüyen çiçek.
Ve tekrar gülmek.
Ve her gün, her an seni tekrar düşünmek.