Πες μου πως χάνεται ο ήλιος.
Καθώς μιλάς θα σκέφτομαι
πόσο όμορφη είσαι, τι τύχη να είμαι
το μισό μιας φανταστικής ιστορίας ενός ηλιοβασιλέματος
που παρατηρώ ενώ σ' ακούω,
γιατί τα μάτια μου είναι η φωνή σου.
Έλα πιο κοντά, όταν βρισκόμαστε κορμί με κορμί,
τα χέρια μου σε ζωγραφίζουν,
το άρωμά σου θα μου πει την ηλικία σου
μαζί σου, ενωμένοι χωρίς να ξέρουμε γιατί,
σίγουρα με πρόσεξε
η λάμψη μιας ψευδαίσθησης,
γιατί στο πλάι σου μπορώ να ξεχάσω...
Πώς για 'μένα πάντα είναι νύχτα,
αλλά απόψε είναι σαν ένα ηλιοβασίλεμα,
αν καταφέρεις στη ζωή να με κρατήσεις
είναι τα μάτια σου αυτά που λάμπουν
και που σβήσουν το φεγγάρι,
Πως στο αιώνιο σκοτάδι μου
ο ουρανός έχει ένα όνομα, το όνομά σου
τι δε θα 'δινα για να σε συλλογίζομαι
ακόμα και για μια στιγμή
Κάνει κρύο, είναι βράδυ και πρέπει επιστρέψεις,
υπάρχει κάποιος που σε περιμένει σίγουρα,
ακόμα μια φορά ο χρόνος μας έφυγε,
θα γυρίσεις πίσω; πες μου αν αύριο θα γυρίσεις πίσω
όπως το έκανες κάθε βράδυ,
για να μου πεις πως η μέρα πέθανε
Και έφυγε... τον άφησε
αλλά, όπως στα γράμματα... δύο σημεία
Υ.Γ. ξεχάστηκα, δεν σου συστήθηκα...
απλώς υπήρξα μάρτυρας τυχαία,
μέχρι που ξαφνικά, εκείνος με ρώτησε
είναι όμορφη, έτσι δεν είναι;
''πιο πολύ κι απ' το φεγγάρι'' είπα εγώ, κι εκείνος χαμογέλασε
Ποτέ δε θα κατηγορηθεί ξανά
πως προσπάθησε να ξημερώσει
δεν θα ξαναχαθεί μέσα στη νύχτα,
γιατί η ψυχή της σήμερα λάμπει με μεγαλύτερη δύναμη
κι από χίλιους ήλιους,
αλλά στο αιώνιο σκοτάδι της,
είναι στιγμές που ακούει φωνές
τι δε θα 'δινα για να σε συλλογίζομαι
ακόμα και για μια στιγμή
πως προσπάθησε να ξημερώσει
δεν θα ξαναχαθεί μέσα στη νύχτα,
γιατί η ψυχή της σήμερα λάμπει με μεγαλύτερη δύναμη
κι από χίλιους ήλιους,
αλλά στο αιώνιο σκοτάδι της,
είναι στιγμές που ακούει φωνές
τι δε θα 'δινα για να σε συλλογίζομαι
ακόμα και για μια στιγμή
Τι δε θα 'δινα για να σε συλλογίζομαι
ακόμα και για μια στιγμή.