Δε γινόταν να αρθρώσω σε λέξεις την αγάπη μου σα μέτραγε
Μα τώρα κελαηδώ γι' αυτή σαν το πουλί
Ούτε καν να ψιθυρίσω σα ζητούσες να το ακούσεις φωναχτά
Μα τώρα κελαηδώ γι' αυτή σαν το πουλί
Οι λέξεις ήταν εκεί, μα ποτέ δεν έπαιρναν μορφή
Σαν κραυγή που βγαίνει με την τελευταία ζωής ανάσα
Να με θυμηθείς σαν αναγεννηθώ, αγάπη μου
Σαν αετομάχος στο κοφτερό και δοξασμένο σου αγκάθι
Δεν είχα ιδέα σε τι χώμα είχα θεμέλια
Όλη αυτή μου η καλοσύνη φεύγει πια μαζί σου
Τότε που σε γνώρισα, αμέτρητες είχα αρετές
Όλη αυτή μου η καλοσύνη φεύγει πια μαζί σου
Σέρνομαι, τη μορφή σου ακολουθώ
Κρεμιέμαι σαν το τομάρι μιας λείας που φορούσες
Να με θυμηθέις σαν αναγεννηθώ, αγάπη μου
Σαν αετομάχος στο κοφτερό και δοξασμένο σου αγκάθι
Αποδήμησα στην πόλη με τόσα να 'χουν χάσει κάθε αξία
Μα πετώ σαν το πουλί σε σένα τώρα
Πίσω στους θάμνους που σωρό κάνουν τα κουφάρια
Μα πετώ σαν το πουλί σε σένα τώρα
Βρήκα στη ζεστασιά σου στέγη
Μα μεταμορφώθηκα
Από το γειωμένο και δοτικό
Και ολοένα πιο σκοτεινό σου χλευασμό
Να με θυμηθείς σαν αναγεννηθώ, αγάπη μου
Σαν αετομάχος στο αιχμηρό και ένδοξό σου αγκάθι