เธอผู้แสนดีกับใครต่อใคร จะเข้าใจหัวใจดวงนี้ได้อย่างไร
การสาปแช่งผู้คนชวนให้สบายใจ จึงเขียนบทกวีขึ้นมา
เฝ้าฝันว่าสักวันจะได้ตีพิมพ์ในข่าวเช้า
เพื่อการนั้น ฉันจะลับมีด
เสียงทุบกระจก
การได้ฉีกกระดาษอะไรสักอย่าง และที่บอกว่าดวงอาทิตย์ลับฟ้าจะงดงามหลังคำอำลา
เธอเองก็คงเข้าใจ
สีแสดในลำนำแห่งนกกา
ความโดดเดี่ยวนี้จะแปรเปลี่ยนเป็นท่วงทำนอง
แสงอัสดงที่สาดส่องไปยังเงาแห่งอดีต
กล้ำกลืนฝืนทน เมฆกลายเป็นสีแดงฉาน ใจหลุดปากเอ่ยอำลา
อยากได้รับการยอมรับ อยากเป็นคนให้ความรัก
นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความฝันใช่ไหม
จงเป็นจริงโดยไม่ต้องทำอะไร เร็วสิ เติมเต็มฉันสิ
ในสังคมที่เอื้ออาทรต่อผู้อื่น จะเข้าใจความเกลียดชังเหรอ
ยังคงรอจังหวะที่จะต่อยใครสักคนเสมอ
ไฟถนนที่ถูกขวดเบียร์เขวี้ยงใส่ เสียงหักของกีตาร์ที่ถูกฟาด
ความอาวรณ์ที่ไม่อาจย้อนคืนล้วนงดงาม เป็นเช่นนั้น ทั้งที่ฉันเองก็เข้าใจ
ห่าฝนแห่งถ้อยคำกระหน่ำลงมา
ล่วงเลยสู่ฤดูหนาวทั้งที่ยังอาลัยฤดูร้อน
หนึ่งเปลวควันลอยขึ้นจากเบื้องหลังของภูเขาฤดูใบไม้ผลิ
สายลมฤดูร้อนไล้ผ่ายพวงแก้ม
เธอผู้แสนใจดีกับใครต่อใคร จะเข้าใจความโดดเดี่ยวนี้ได้เหรอ
ไม่อยากตายแต่ก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ จึงได้เขียนบทกวีขึ้น
เพราะทั้งการกดขี่ ความผิดหวัง ความชิงชัง ล้วนแต่มุ่งมายังฉัน
จึงรังสรรค์กวีเพื่อทำร้ายใครต่อใคร
และเขียนกวีที่ไม่มีแก่นสารเช่นนี้
อยากจะดื่มด่ำกับถ้อยคำของเธอ
รับไว้ด้วยสองมืออันว่างเปล่า
สักวันลำคอจะชุ่มชื้น
รอคอยเวลานั้นอยู่
สีแสดในบทเพลงแห่งนกกา
ความโดดเดี่ยวเจ้าเอย จงแปรเปลี่ยนเป็นท่วงทำนอง
ลาก่อน มอบสีแดงแสดให้กับเธอ
ฉันในยามนี้ จะรอราตรีมาเยือน
พรุ่งนี้เจอกัน พลั้งปากออกไปเช่นนั้น