Potrafi powiedzieć coś o wszystkich mężczyznach ze swej przeszłości:
gdzie teraz są, z kim się ożenili, ile mają dzieci.
Znała ich środowisko, rodzinę i przyjaciół,
z kilkoma z nich nawet rozmawia od czasu do czasu.
Jest jednak jeden, o którym nie wie prawie nic;
jest jeden, który nigdy nie opuszcza jej myśli.
I ona sądzi, że miał na imię John.
Przypadkowe spotkanie, impreza kilka lat temu.
Szerokie ramiona i niebieskie oczy, miał takie czarne włosy.
Był przyjacielem przyjaciela, można powiedzieć.
Pozwoliła, by jego uśmiech zawrócił jej w głowie
i w głębi serca wiedziała, że robiła źle,
ale wypiła za dużo wina i o świcie wyszła z jego łóżka.
I ona sądzi, że miał na imię John.
Teraz każdy dzień jest jeszcze jednym dniem pozostałym do przeżycia.
Ona nie pozna miłości, nie wyjdzie za mąż, nie będzie śpiewać kołysanek.
Leży zupełnie samotna i usypia ją własny płacz,
bo pozwoliła, by nieznajomy zabił jej nadzieje i marzenia.
A wszyscy jej przyjaciele mówią: „jaka szkoda, co za strata!”.
I ostatecznie, gdy już ledwie dawała sobie radę,
wszystko, co potrafiła powiedzieć to, że sądzi, że miał na imię John.