Κρατά τη σιωπή βαθιά μέσα στα στήθη της
Αληθινά σκοτεινό είναι το άρωμά της
Τα τρυφερά μάτια της έχουν μέσα τους σοφία
Γνωρίζει την αλήθεια πίσω από κάθε ανείπωτο ψέμα
Λέει πως θα έδινε και τον άγγελό της για ένα όνειρο
Λέει πως δεν είναι αυτή που δείχνει
Λέει πως δεν αγαπά πια τον εαυτό της
Λέει πως δεν θα εγκαταλείψει το όνειρό της
Ανοίγει στους προδότες την αγκαλιά της για να νιώσουν οικεία
Χειρίζεται τη βία σαν κανέναν να μην φοβάται
Μεταμορφώνει τον θυμό σου σε δάκρυα σιωπηλά
Για ενδόμυχους φόβους σε κάνει να γελάς
Ακούει τις φωνές που μου λένε τι να κάνω
Μας κοιτά στα μάτια, αλλά χαμογελά μόνο σε σένα
Ξέρει πως η ζεστασιά που νιώθει τώρα δεν θα κρατήσει για πολύ
Έπαψε να μιλά, γι’ αυτό τελείωσα το τραγούδι αυτό
Είναι αστείο, ξέρεις
γιατί δε βρίσκομαι εδώ για τα άρρωστα παιχνίδια σου
Μικροί δαίμονες κάνουν τα μάτια σου ασημένια, φρικιό
Τα χείλη σου γίνονται γαλάζια
Όχι, αυτό δε με διεγείρει καθόλου
Όχι, αυτή δεν είναι κατάλληλη αντιμετώπιση
Ζωή; Μπορείς να την έχεις αν θες
Άλλωστε, δεν σημαίνει τίποτε για μένα, φρικιό!