Όσο είναι ξαπλωμένη και κοιμάται,
Εγώ ξενυχτάω και παίζω τα τραγούδια μου
Και καμιά φορά οι νύχτες είναι τόσο μεγάλες
Και είναι ωραία όταν επιτέλους φτάνω στο σπίτι
Ολομόναχος
Όσο είναι ξαπλωμένη και ονειρεύεται,
Αγγίζω το πρόσωπο της λουσμένο απ' το ασημένιο φως
Βλέπω τα όνειρα της να παρασύρονται προς τον ουρανό
Και ξυπνάει στο φιλί μου και της λέω πως όλα είναι καλά
Και την κρατάω σφικτά
Και πιστεύει σε μένα
Δεν θα καταλάβω ποτέ τι ακριβώς βλέπει σε μένα
Της είπα κάποια μέρα, πως αν ήταν το κορίτσι μου,
Θα μπορούσα ν' αλλάξω τον κόσμο με τα τραγούδια μου
Μα έκανα λάθος
Όσο είναι ξαπλωμένη και περιμένει,
Ρωτάω τον εαυτό μου γιατί την πληγώνω έτσι
Τι είναι αυτό που με καλεί σ' αυτόν τον μοναχικό δρόμο
Γιατί δεν γυρίζω πίσω να πάω σπίτι?
Εκεί που ανήκω
Όσο είναι ξαπλωμένη και κλαίει,
Γιατί ξέρει πως η καρδιά μου είναι κομμένη στα δύο
Είμαι αβέβαιος γι' αυτά που θα έπρεπε να κάνω
Της αξίζουν τα πάντα και θα της τα έδινα αν μπορούσα
Θεέ μου, η αγάπη της είναι αληθινή
Γιατί πιστεύει σε μένα
Δεν θα καταλάβω ποτέ τι ακριβώς βλέπει σε μένα
Της είπα κάποια μέρα, πως αν ήταν το κορίτσι μου,
Θα μπορούσα ν' αλλάξω τον κόσμο με τα τραγούδια μου
Μα έκανα λάθος
Μα έχει πίστη σε μένα
Και έτσι συνεχίζω πιστά να προσπαθώ
Μες στη καρδιά μου θα μείνει για πάντα
Και εύχομαι και προσεύχομαι,
Να βρω ένα τρόπο, να βρω ένα τρόπο,
Όσο είναι ξαπλωμένη
Όσο είναι ξαπλωμένη για μένα