Serenatèlla a na cumpagna 'e scòla
ca se chiammava…
'o nòmme no, nun m'o ricòrdo.
Tròpp'anne so' passate, 'o tiémpo vòla
e mo so' tante ca me stanco d'e ccuntà.
Ma, cómme fósse ajére,
a mme me pare d'a vedé
ô stésso banco, pròprio a ffianco a me.
Serenatèlla a na cumpagna 'e scòla
ca si 'a guardavo, già tremmavo cómm' a cche.
Vita, vita sbagliata,
ch'aggiu perduto,
ch'aggiu lassato.
Ma che ce penzo a fà?
Va tròva, mo’, dado' sta
chélla felicità
ca me puteva accumpagnà.
Cchiù tiémpo passa
e chiù me vène a mmènte
e, cchiù 'e na vota,
sènto 'a vóce ca me dice:
"Cómm'è che allóra nun capiste niénte?
Io te vulévo tantu bène, cride a mme".
"E i' pure" le rispònno "te vulévo bène a tte,
pecché nun ce capèttemo, pecché?"
Chiù tiémpo passa
e cchiù me vène a mmènte,
ma 'o nòmme…
niénte, nun m'o pòzzo arricurdà.
Vita, vita sbagliata…
Serenatèlla a na cumpagna 'e scòla
ca, me ricórdo, se chiammava: "Giuventù".