Septembre et ses dernières pensées [Polish translation]

Doprawdy nie sądzę, abyśmy wybrali się w tę podróż

ponad tymi rozświetlonymi, coraz jaśniejszymi niebiosami,

osłoniętymi, niedostępnymi cieniowi.

Nie bardzo nas widzę jako wiecznie błądzące dusze,

aspirujące do raju, również niewidocznego przez nadmiar światła.

Grzebiąc w dawnych wspomnieniach, wykluczamy się z wieczności.

Ciało powoli się przygarbia, w miarę jak więdnie nadzieja.

Jedyne co jeszcze widzimy, to znaki czasu, które przybliżają nas do ukrytego grobu.