Στον ήλιο του Σεπτέμβρη λάμπουν τα χρυσά μαλλιά
Να θυμάσαι τώρα, γιε μου, ποτέ δεν ήταν εκεί
Η σκουριά του Οκτώβρη κόβει στα δυο τα μαύρα σύννεφα της κατεγίδας
Οι κουφοί μόνο ακούν τις σιωπηλές κραυγές μου
Στο σκοτάδι όμως ακόμα ουρλιάζει τ' όνομά σου
Ζωντανός θάνατος τις νύχτες, με τον οποίο κάνει ρίμα η παραφροσύνη
Δέκα χρόνια μαζεμένα για όλη μου τη ζωή;
Ένας άνθρωπος χαμένος στον χρόνο, Πίτερ δεν ήταν τ' όνομά του;
Στον ήλιο του Σεπτέμβρη σάπισε η βεράντα στο Φλάτμπους
Θα έφευγα τρέχοντας τότε αν ήξερα το κόστος
Οι αχτίδες του φθινοπώρου μετέτρεψαν σε πέτρα τα μάτια σου
Το απόλαυσες όταν μου έκλεψες την ψυχή;
Άφησέ την ήσυχη
Είπα, άφησέ την ήσυχη
Εγώ; Ξέρω γιατί