Sensüz yola girürisem çârem yok adım atmaga
Gevdemde kuvvetüm sensin başum götürüp gitmege
Gönlüm canum aklum bilüm senün ile karâr ider
Pervâz ururlar dem-be-dem uçuban dosta gitmege
Kendüliginden geçeni togan ider maşûk anı
Ördek ü keklige salar sürü idüben tutmaga
Âşık mı diyem ben ana Tanrınun uçmagın seve
Uçmak dahı tuzagımış mü'min cânların tutmaga
Gâni Cebbâr ışk erine bin Hamzaca kuvvet virür
Tagları yirinden ırar yol eyler dosta gitmege
Yüz bin Ferhât külüng almış kazar taglar bünyâdını
Kayalar kesüp yol eyler Âb-ı Hayât akıtmaga
Âb-ı hayâtun çeşmesi âşıklarun visâlidür
Kadehi tolu yüridur susamışları yakmaga
Âşık kişi miskîn olur yol içinde teslîm olur
Kim n'iderise boyun bura çâre yok gönül yıkmaga
Yidi veyil Tamusını kül eyler âşıklar âhı
Kasd ider sekiz uçmagı nûr ide nûra katmaga
Bildük gelenler geçdiler gördük konanlar göçdiler
Işk şarâbın içen cânlar uymaz göçmege konmaga
Tutulmadı Yûnus cânı geçdi Tamudan Uçmakdan
Yola düşüp dosta gider gine aslın ulaşmaga