Second Family Portrait [Dutch translation]

Mijn leven begon langzaam, in een stad van trage geesten

Onze dagdromen vulde de ruimte in onze simpele drama

En mijn moeder was vreemd, maar ze hield ervan om te naaien

En al mijn kleren roken naar de kamer waar ik in was geboren

Mijn vader was kalm, gebruikte nooit twee woorden als één genoeg was

En mijn broer's handen waren altijd op kattekwaad uit

Zonder dat iemand hem kon stoppen

En in het geheel leefde we simpelweg van dag tot dag

Onze angsten waren onbelangrijk, ze verdwenen met elke zonsondergang

Toen ik twaalf was kwam mijn aandoening aan het licht

En ik werd verteld dat sommige dingen die ik hoorde

Alleen in mijn hoofd zaten

Maar ik kon niet uitmaken welke echt waren en welke niet

En bij alles wat ik deed vroeg ik me af of ik het kon vertrouwen

En naarmate de tijd vorderde, denk ik dat het gewoon teveel werd

En ik werd weggestuurd in mijn moeder's opdracht

Omdat ze bang voor me was geworden

Nu leef ik in het noorden, in een huis vol met gebroken hoofden

En mijn vader komt me bezoeken, zo vaak als hij kan

Soms, als de stemmen 's nachts kalmeren

Vind ik de hoop dat ik gemist wordt, en dat ze me niet zijn vergeten