Αλλά πόσες ιστορίες
Έχω ήδη δει στη ζωή
Και πόσες προγραμματισμένες, ποιος το ξέρει
Φαντασιώνομαι
Ιστορίες από καπνό
Από μεγάλα λιβάδια δίχως σύνορα
Ιστορίες του έρημου.
Και πόσες φόρες έχω δει
Από τη πλώρη ενός πλοιού
Μεταξύ των πιτσιλιών και του άνεμου
Η απεραντοσύνη της θάλασσας
Απλώνοντας μέσα
Και σαν ένα ζεστό χάδι
Με διαφωτίσει την καρδιά.
Και τότε το λευκό χιόνι
Τα δέντρα, τα έλατα
Η αγκαλιά της σιωπής
Μου γεμίσουν όλες οι αίσθησες
Αισθάνεσαι μόνος και ζωντανός
Μεταξύ τα μεγάλα βουνά
Και οι μεγάλοι αχανής χώροι.
Και τότε να επιστρέψω εδώ
Ξαναρχίσω την ζωή
Των ημερών ίσων οι μέρες
Που συζήτησα με σένα
Κόβομαι με τον πάγο
Των καθημερινών χειμώνων
Όχι, δεν μπορώ να το δέχομαι.
Δεν είναι η ζωή που θα ήθελα
Αλλά μακάρι να ζω πια
Δεν είναι εκείνο το όνειρο
Που ονειρευόμαστε μαζί
Σου κάνει να κλαις
Και ακόμα δεν πιστεύω ότι αυτό είναι
Ο μοναδικό τρόπο για μας.
Αν είμαστε μαζί
Θα υπάρξει ένας λόγος
Και θα ήθελα να το ανακαλύψω ξανά απόψε
Αν είμαστε μαζί
Υπάρχει κάτι
Που μας ενώνει πάλι απόψε
Μου λείπεις, το ξέρεις
Μου λείπεις, το ξέρεις.
Και τότε να επιστρέψω εδώ
Ξαναρχίσω τη ζωή
Που φαίνεται δίχως ζωή
Να συζητώ με σένα και να καταναλώσουμε έτσι
Οι λίγες αιώνες στιγμές.
Όχι, δεν μπορώ να το δέχομαι
Ποια ζωή είναι να μείνω εδώ
Να με τυλίξω σε συζήτησες στείρες
Να παίξω με σένα
Να βλάπτω την μέρα
τότε τη νύχτα να κλείσουμε
Και ακόμα δεν πιστεύω ότι αυτό είναι
Το μοναδικό τρόπο για μας.
Αν είμαστε μαζί
Θα υπάρξει ένας λόγος
Και θα ήθελα να το ανακαλύψω ξανά απόψε
Αν είμαστε μαζί
Υπάρχει κάτι
Που μας ενώνει πάλι απόψε
Μου λείπεις, το ξέρεις
Μου λείπεις, το ξέρεις
Μου λείπεις, το ξέρεις...