Кога вие деца уморни сте,
чичко Сон ви говори,
од крошната* на дрвјата се симнува,
во неговото царство на соништата ве носи.
Кога вие исцрпенo и сонливo се чувствувате
нежно веќе ве обвил тој
сега е време ништо да не се прави,
душата и телото да се одморат.
Длабоко во шумата, ништо веќе не се гледа,
ви станува толку тешко на срцето.
Ах, мали срца, тешко е,
и солзите течат многу,
сепак, таму крв не треба да има,
вие морате сега на спиење да одите.
Драго дете, ти не треба да плачеш,
така само земјата станува мокра,
утре сонцето ќе свети,
ќе ти ги излиже солзите од образите бледи.
Кога денот кон крајот се ближи
и последната светлост пред темнината стои,
не треба тажен да бидеш
утре сонцето ќе свети.
Заспиј!
И студената ноќ помина
сонот повторно ве ослободува
ги отвора нежно тешките очни капаци
и ако даде Господ, повторно ќе се видиме.