Το μαύρο και πράασινο σκιάχρο όπως όλοι ξέρουν
Στεκόταν με ένα πουλί στο καπέλο του και παντού είχε στάχια
Δεν το ένοιαζε
Στεκόταν σε ένα χωράφι που ίσα ίσα ανθίζει
Το μυαλό του δε σκεφτόταν
Τα χέρια του δεν κουνιώντουσαν εκτος απ'όταν έκοβε άγρια ο αέρας
Και ποντίκια έτρεχαν τριγύρω στο έδαφος
Στεκόταν σε ένα χωράφι που ίσα ίσα ανθίζει
Το μαύρο και πράσινο σκιάχτρο ειναι πιο λυπημένο απο μένα
Αλλά τώρα έχει αποδεχτεί την μοίρα του
Γιατί η ζωή δεν είναι αχάριστη, δεν το νοιάζει
Στεκόταν σε ένα χωράφι που ίσα ίσα ανθίζει