Δεν ξέρω που πηγαίνω, ούτε προς τι
Αλλά προχωράω ευθεία, πάντα ευθεία
Παίρνω ανάσα και συνεχίζω τον αγώνα
Χωρίς να ακούω αυτές τις φωνές που θέλουν να με συγκρατήσουν
Δε θα σταματήσω παρά μόνο
Μπροστά στον ωκεανό
Μπροστά στον απέραντο ωκεανό
Εκατό φορές πιο μεγάλο από εμένα
Εκατό φορές πιο μεγάλο από εμάς
Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από τις αντανακλάσεις του άλατος
Ασημένιες με πέρλες που λαμπυρίζουν και κυλούν στο δέρμα μου
Νοιώθω
Νοιώθω πόσο όμορφη είναι
Εκεί πέρα
Η ζωή που με καλεί και ανοίγει τα χέρια της
Μπροστά στο κενό και στον ουρανό
Στην πλάτη μου ανοίγονται τα φτερά μου
Και μετρώ ως το τρία
Πήδα
Πήδα
Πήδα
Πήδα
Ω εγώ όταν χάνομαι, ναι εγώ όταν λέω ψέματα στον εαυτό μου
Όταν δεν είμαι πια σίγουρη ότι καταλαβαίνω
Την ίδια μου την καρδιά
Πάω να με βρω αλλού, η πτώση είναι καλύτερη μόνο
Όταν γευόμαστε το άγνωστο
Ναι διάλεξα το μπλε
Το μπλε του ουρανού ή του ωκεανού
Ακόμη και αν (αυτό σημαίνει να) περιπλανιέμαι στο άπειρο
Εκατό χρόνια μοναξιάς
Χωρίς σιγουριά πια
Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από το να κάνω τα φτερά μου να χορεύουν
Κι άλλο ή από τις πέρλες
Που λαμπυρίζουν και κυλούν κάθε αυγή
Νοιώθω
Νοιώθω πόσο όμορφη είναι
Εκεί πέρα
Η ζωή που με καλεί και ανοίγει τα χέρια της
Μπροστά στο κενό και στον ουρανό
Στην πλάτη μου ανοίγονται τα φτερά μου
Και μετρώ ως το τρία
Πήδα
Πήδα
Πήδα
Πήδα
Νοιώθω
Νοιώθω πόσο όμορφη είναι
Εκεί πέρα
Η ζωή που με καλεί και ανοίγει τα χέρια της
Μπροστά στο κενό και στον ουρανό
Στην πλάτη μου ανοίγονται τα φτερά μου
Και μετρώ ως το τρία
Πήδα
Πήδα
Πήδα
Πήδα