Δεν αντέχω, το βράδυ αυτό μ' απελπίζει
Ακόμα πονά, ακόμα δακρύζει
Αυτός που ακόμα ελπίζει
Κι έχω τόσα λίγα δικά μου πια
Άλλη μια γεμάτη γουλιά
Μια πληγή μου βαθιά, κάπου κρυφά
Και έτρεχε η μάσκαρα στην πίστα
Και όλοι κοιτούσαν το κορίτσι που ενώ έκλεγε, χόρευε, χόρευε
Και δεν ήταν σαν τα άλλα κορίτσια
Στο κινητό της δέκα αναπάντητες
Απατηλές αγάπες, ακατάλληλες
Κι ακόμα χορεύει, κι ακόμα χορεύει
Μα είναι για εκείνη κι όχι γι’ αυτούς
Η κόρη του τίποτα
Η κόρη ενός γιασεμιού μαραμένου
Το σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου
Το κορίτσι που δεν άκουσε κανείς
Κι έχω στο τσαντάκι την νιότη μου
Στο τασάκι όλων τις προσδοκίες
Και στη μέσα τσέπη του παλτό, όλες τις μικρές μου αμαρτίες
Και έτρεχε η μάσκαρα στην πίστα
Και όλοι κοιτούσαν το κορίτσι που ενώ έκλεγε, χόρευε, χόρευε
Και δεν ήταν σαν τα άλλα κορίτσια
Στο κινητό της δέκα αναπάντητες
Απατηλές αγάπες, ακατάλληλες
Κι ακόμα χορεύει, κι ακόμα χορεύει
Μα είναι για εκείνη κι όχι γι’ αυτούς
Κι ακόμα να μάθω, απ' τους γύρω μου ποιος είναι ποιος
Κι ακόμα χορεύω, κι ας τριγύρω μου χορεύει καπνός
Κι όταν έφυγε απ' την πίστα το περίεργο κορίτσι που ενώ έκλεγε χόρευε
Έπαψαν τ' αστέρια να φωτίζουν την νύχτα
Το κινητό χτυπά μα δεν το ακούει πια
Κι ο ουρανός έξω γέμισε χρώματα
Κι ακόμα χορεύει, κι ακόμα χορεύει
Μα κανένας δεν την είδε ξανά