Σαν εξομολόγηση [San exomolóyisi]

Έχει ο καθένας μας πέρα απ’ το φθόνο

Έναν άνθρωπο για τον εαυτό του και μόνο

Άυλον άνθρωπο – που του απλώνει φυλλωσιά

Χωρίς να’ναι δένδρο ή ομπρέλα, μοναχά δροσιά

Τον κρατάει κρυφόν από τον κόσμο, αλλά

Ο ίδιος τις νύχτες τον αγγίζει απαλά

Κι ας είναι άυλος• όμως μεσουρανεί

Στα χαρούμενα όνειρα σε χρώμα ουρανί

Γιατί ο άυλος στ’όνειρο γίνεται υπαρκτός

Πιάνεις το σώμα του, τα στήθη, εκτός

Αν χάσεις ποτέ το αόρατο νήμα•

Θα μείνεις μόνος, με τα δάκρυα και τη ρίμα