Samotna wyspa [Romanian translation]

Już nie mów nic, już nie mów nic,

nie trzeba szeptu ani światła.

Tu pozwól być, po prostu być,

niech cisza ściele się jak atłas.

Niech palce rąk wygładzą mrok,

co pnie się wokół ciał samotnych.

Niech nocy kwiat, pachnący wiatr,

przywróci czucie zmysłom głodnym.

Tam jest samotna nasza wyspa,

tak czysta, potajemna przystań.

By odkryć ją, nie trzeba mówić nic.

Już nie mów nic, już nie mów nic

nie pytaj dokąd ani po co.

Tu pozwól być, po prostu być

nie szukaj prawdy poza nocą.

W mroku jest dość bezpiecznych miejsc

z dala od gestów, min i przebrań.

W mroku na samym nocy dnie

złota i srebra nie ma w naszych ciał katedrach.

Bo noc jest dobra i przejrzysta

jak kryształ mroku, głębia szklista

do rana nie zmącona perłą mgły.

Tam jest samotna nasza wyspa

tak czysta, potajemna przystań.

By odkryć ją nie trzeba mówić nic, nic, nic.