Salvatore Di Giacomo - Serenata napulitana

Dimme, dimme a chi piénze assettata

sóla sóla, adderèto a sti llastre?

'Nfacci'ô muro 'e rimpètto, stampata,

véco n'ómbra, e chést'ómbra si' tu.

Frésca è 'a nòtte, na luna d'argiénto

saglie 'nciélo e chiù ghianca addevènta.

E nu sciato, ògne tanto, d'o viénto

'mmiéz'a st'aria se sènte passà.

Ah, che nòtte, ah, che nòtte.

Ma pecché nun t'affacce?

Ma pecché, ma pecché me ne cacce,

Catarì', sènza manco parlá?

Ma ce sta' nu destino,

e io ce crédo e ce spèro.

Catarì', nun è ovèro,

tu cuntènta nun si'.

Catarì, Catarì

Tu cuntènta nun si’

Catarì, Catarì

Tu cuntènta nun si’

Catarí', Catari', m'hê lassato,

tutto 'nziéme st'ammóre è fernuto,

tutto 'nziéme t'hê scìvete a n'ato,

m'hê 'nchiantato e m'hê ditto: "Bonnì".

E a chist'ato ca tu mo vuó bène

staje penzanno e, scetata, l'aspiétte,

ma chist'ato, staséra, nun vène,

e maje cchiù, t' ô ddich’io, venarrà.

Catarì, Catarì

Tu cuntènta nun si’.

Catarì, Catarì

Tu cuntènta nun si’.

No, nun vène, nun vène.

Ll'aggio visto p'a strada,

cammenà, còre a còre, cu n'ata,

e, redènno, parlàvano 'e te.

Tu si' stata traduta.

Tu si' stata lassata.

Tu si' stata 'nchiantata,

pure tu, pure tu.

Catarì, Catarì,

tu cuntènta nun si’.

Catarì, Catarì,

tu cuntènta nun si’.