Σήμερα θα γράψω ένα λυπημένο τραγούδι,
Θα το κάνω πραγματικά μακρύ
Ώστε ο καθένας να μπορεί να δει,
ότι είμαι πολύ λυπημένη.
Εύχομαι να μην ήμουν πάντα λάθος
Εύχομαι ότι δεν ήταν πάντα δικό μου λάθος
Αλλά το δάχτυλο που με δείχνεις
με χτύπησε στα γόνατα
και όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις είναι
Λυπάμαι δεν είναι ο εαυτός μου,
Είναι η ωριμότητα που μου λείπει
Για αυτό μην, μην μ'αφήνεις
Απλά πες μου ότι το να μεγαλώνεις προχωράει αργά
Αναριωτιέμαι τι οι μαμά και μπάμπας μου θα λέγαν,
αν τους έλεγα ότι κλαίω κάθε μέρα.
Αλλά είναι ήδη αρκετό να ζεις τόσο μακριά.
Εύχομαι να μην ήμουν πάντα ψυχρή
Εύχομαι να μην ήμουν πάντα μόνη
Όταν το πάρτι τελειώσει,
Πως θα πάω σπίτι;
και όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις είναι
Λυπάμαι δεν είναι ο εαυτός μου,
Είναι η ωριμότητα που μου λείπει
Για αυτό μην, μην μ'αφήνεις
Απλά πες μου ότι το να μεγαλώνεις προχωράει αργά
Αν όλοι οι κανόνες φτιάχτηκαν για να εξαιρούνται
Και ορκιζόσουν ότι ήσουν φίλος μου
Τώρα πρέπει να ξεκινήσω ξανά
Γιατί η σκέψη θα πάρει τη θέση σου
Και φοβάμαι ότι δε θα σώσει ποτέ
Όλα τα κομμάτια της αγάπης που φτιάξαμε
Και λυπάμαι δεν είναι ο εαυτός μου,
Είναι η ωριμότητα που μου λείπει
Για αυτό μην, μην μ'αφήνεις
Απλά πες μου ότι μπορεί να γλυστρίσω και να πέσω
Και δε μ'αφήσεις να φύγω
Απλά πες μου ότι το να μεγαλώνεις προχωράει αργά
Λυπάμαι δεν είναι ο εαυτός μου,
Είναι η ωριμότητα που μου λείπει
Για αυτό μην, μην μ'αφήνεις
Απλά πες μου ότι το να μεγαλώνεις προχωράει αργά