Siedząc, modląc się do Boga,
patrząc na marmurowe niebo,
babcia pewnie już zrozumiała:
jej ostatnia podróż niedługo nastąpi;
wiedziała już od dawna,
że na pewno musi ją odbyć.
Jak motyl, który już jest bezskrzydły,
zostawia całe życie za sobą;
wraz z nią, niemal płacząc,
odchodzi cały świat.
A pod tym śnieżnym niebem
ktoś nie jest w stanie się śmiać.
Ktoś nie jest w stanie się śmiać.
Ostatnie światło dnia
już zanika.
Ostatnie światło dnia
już zanika.
A pod tym śnieżnym niebem
ktoś nie jest w stanie się śmiać.
Wszyscy nasi starcy mają w sobie
samotność dzika,
szczerze oblicze poranka,
słodycz wiosennej duszy,
a w sercu jedno życzenie:
powrócić do dzieciństwa.
Powrócić do dzieciństwa.
Ostatnie światło dnia
już zanika.
Ostatnie światło dnia
już zanika.
A pod tym śnieżnym niebem
ktoś nie jest w stanie się śmiać.
Ktoś nie jest w stanie się śmiać.