S'Urtima Luche [Polish translation]

Siedząc, modląc się do Boga,

patrząc na marmurowe niebo,

babcia pewnie już zrozumiała:

jej ostatnia podróż niedługo nastąpi;

wiedziała już od dawna,

że na pewno musi ją odbyć.

Jak motyl, który już jest bezskrzydły,

zostawia całe życie za sobą;

wraz z nią, niemal płacząc,

odchodzi cały świat.

A pod tym śnieżnym niebem

ktoś nie jest w stanie się śmiać.

Ktoś nie jest w stanie się śmiać.

Ostatnie światło dnia

już zanika.

Ostatnie światło dnia

już zanika.

A pod tym śnieżnym niebem

ktoś nie jest w stanie się śmiać.

Wszyscy nasi starcy mają w sobie

samotność dzika,

szczerze oblicze poranka,

słodycz wiosennej duszy,

a w sercu jedno życzenie:

powrócić do dzieciństwa.

Powrócić do dzieciństwa.

Ostatnie światło dnia

już zanika.

Ostatnie światło dnia

już zanika.

A pod tym śnieżnym niebem

ktoś nie jest w stanie się śmiać.

Ktoś nie jest w stanie się śmiać.