Nigdy nie myślałem, że będę tak cierpiał,
że to, co nas naznaczyło, zostanie we mnie,
aż mnie rozpuści w środku.
Zrozum: tracę kontrolę.
Chcę tylko usłyszeć echo twego głosu.
Jeżeli to miłość,
miłość rani tak bardzo,
tylko miłość rani tak bardzo.
Nie wiem, czy dam radę żyć dalej.
Tylko miłość rani tak bardzo.
Zawsze sądziłem, że mogę żyć bez ciebie1,
ale za każdym razem, gdy będę mógł cię mieć,
poddam się, nie myśląc wiele.
A teraz już wiem,
że odejdziesz
o świcie; już nie ma odwrotu.
Rzecz w tym, że miłość,
miłość rani tak bardzo,
tylko miłość rani tak bardzo.
Nie wiem, czy dam radę żyć dalej.
Miłość rani tak bardzo,
tylko miłość rani tak bardzo.
Nie wiem, czy dam radę żyć dalej.
Tylko miłość rani tak bardzo
i w tej słodkiej rozkoszy,
która znów nas zaskakuje,
prowokuje, niszczy,
tylko miłość rani tak bardzo.
Miłość rani tak bardzo,
tylko miłość rani tak bardzo.
Nie wiem, czy dam radę żyć dalej.
Miłość rani tak bardzo,
tylko miłość rani tak bardzo.
Nie wiem, czy dam radę żyć dalej.
Tylko miłość rani tak bardzo.
Tylko miłość rani tak bardzo.
Zawsze, zawsze
ratuj mnie, ratuj!
Miłość rani tak bardzo.
Nie wiem, czy dam radę żyć dalej.
1. dosł. "...że mógłbym cię stracić" i w domyśle niespecjalnie się tym przejąć