Εσκέμυναν τ’ ολόερα σ’ αρ έγρυναν τ’ αυλία σ’,
άλλο ‘κ’ έκ’σα την καλατσή σ’ πουλόπο μ’ την λαλία σ’.
Τ’ ομμάτεα τ’ς άμον θάλασσαν νασάν που κολυπάει,
ατούς στ’ άσπρα τα κύματα και στην εγάπην πάει.
Τ’ ομμάτεα τ’ς άμον θάλασσαν τ’ οφρύδ’ καγκέλ’-καγκέλιν,
εσύ θα παίρτ’ς τ’ εμόν την ψη ‘κι θα προφτάν’νε οι αγγέλοι.
Ατό κοιμάται –ν- αψηλά και σ’ άσπρα τα κρεβάτεα,
την καρδία μ’ ετσουρούεψα σ’ ατινές τα σοκάκια.
Πασ’ ‘κι είσαι πολλάν έμορφον για πολλά τσιαλιμλίσα,
το στούδι σ’ αγαπίεται μικρέσα μ’ τρυγονίτσα μ’.