Πρώτο τραπέζι είσαι
κι εγώ μόνος βουλιάζω
θεέ μου τα φώτα σβήσε
μη δει πως τη κοιτάζω
πρώτο τραπέζι πίνεις
με άλλον και φιλιέσαι
έτσι απλά με σβήνεις
έτσι απλά σκορπιέσαι..
Ήρθε η ώρα να φύγω
να μην βλέπω τι τρέχει
έξω έχει ένα κρύο
με τρυπάει και βρέχει
ήρθε η ώρα να φύγω
να κρυφτώ να ξεχάσω
να χαθώ μες τους δρόμους
πριν στη τρέλα να φτάσω...
Το τέλος με πληγώνει
πως φτάσαμε ως το τέρμα?
τα αισθήματα μου πιόνι,
που αγκάλιασες με ψέμα...