Rosiña dun verde palmar cantaba feliz,
un día deixou de cantar, deixou de sorrir.
E un rubio mozo que estaba no cafetal,
ansioso lle preguntou: ¿Quen te fai penar?
Y a Rosa asi contestou mirando pro mar:
quen perde o seu corazón non pode cantar,
y o meu levoumo unha noite un rubio oficial
dun barco de Nova York que non volverá.
Se un mariño xentil che leva o corazón,
pra facerte feliz eu regaloche o meu
si ti me dis que sí.
E no verde palmar entre plantas e flores,
outra vez brillará esta canción,
como un himno de amor.
~ ~
Rosiña dun verde palmar non sufras así,
olvida ese rubio oficial e quéreme a min.
Que amor con amor se paga, xa o verás,
con bicos e con caricias fareite olvidar.
Y a Rosa asi contestou mirando pro mar:
quen perde o seu corazón non pode cantar,
y o meu levoumo unha noite un rubio oficial
dun barco de Nova York que non volverá.
Se un mariño xentil che leva o corazón,
pra facerte feliz eu regaloche o meu
si ti me dis que sí.
E no verde palmar entre plantas e flores,
outra vez brillará esta canción,
como un himno de amor.
Como un himno de amor,
como un himno de amor.