Ròse adduróse ’e maggio! Int’e ciardine
nce sta n’addóre d’erva mbalzamata!
Spóntano ‘mprufumate ’e giesummine,
tutt’a campagna 'e sciure è puntiata.
'O sóle ndòra ’o munno attuórno attuórno,
arriva addò le pare d’arrivà,
e cu ’o saluto e cu lu buóno juórno
ll’àneme triste córre a rischiarà.
Ncòpp’a fenèsta mia, na ròsa ’e maggio,
cu nu culóre ’e carna tennerèlla,
se fa cchiù róssa sott’a chisto raggio,
e cchiù s’arape, e cchiù addevènta bèlla.
’O sóle ’a vasa ‘mmócca tuttaquanta,
cómm’a na vòta io te vasavo a tte;
ah, stiennamélla, chésta mana santa,
tòrna a vulérme bène e a penzà a mme!