Θυμάμαι τα ξυπόλητα ποδια σου
στη είσοδο του σπιτιού
Θυμάμαι το γελάκι σου,
τα αγωνιστικά αμαξάκια στο πάτωμα της κουζίνας
και τα πλαστικά δεινοσαυράκια.
Σαγαπάω μέχρι τον φεγγάρι και πίσω.
Θυμάμαι τα μπλέ μάτια μου
να κοιτούν τα δικά μου
σαν να είχαμε έναν δικό μας μυστικό κώδικα επικοινωνίας.
Θυμάμαι τον χορό σου πριν πέσεις για ύπνο
και που μετά χοροπήδαγες πανω μου για να με ξυπνήσεις.
Ακόμα νιώθω ότι μου κρατάς το χέρι.
Μικρέ άντρα
και ακόμα και εκείνη τη στιγμή ήξερα
ότι το πάλεψες σκληρά σαν στρατιώτης
Θυμάμαι, ότι έγειρα προς το μέρος σου και σου ψυθίρισα:
"Έλα μωράκι μου μαζί μου
πρόκειται να φύγουμε μακριά απο εδώ πέρα
Ήσουν τα καλύτερα 4 χρόνια μου."
Θυμάμαι τη διαδρομή (απο το νοσοκομείο) προς το σπίτι
Όταν η κρυφή ελπίδα
έγινε κλάμα και ουρλιαχτά που έλεγαν γιατί.
Στοιβαγμένα λουλούδια με τον χείροτερο τρόπο
Κανείς δεν ξέρει τι να πει
για εκείνο το όμορφο αγόρι που πέθανε.
Και πλησιάζει η γιορτή του Halloween
θα μπορούσες να γινόσουν ότιδήποτε
ήθελες αν ήσουν ακόμα εδώ...
Θυμάμαι την τελευταία μέρα σου,
οταν φίλησα το προσωπάκι σου
και σου ψυθίρισα στο αυτί:
"Έλα μωράκι μου μαζί μου
πρόκειται να φύγουμε μακριά απο εδώ
μακριά απο αυτό το δωμάτιο με τις κουρτίνες.
Και αυτό το γκρίζο νοσοκομείο θα εξαφανιστεί."
Έλα μωράκι μου μαζί "μου
πρόκειται να φύγουμε μακριά απο εδώ.
Ησουν τα καλύτερα 4 χρόνια μου."
Τι θα γινόταν αν στεκόμουν κοντά σου
προσπαθώντας να σου μιλήσω?
Και τι θα γινόταν αν κρατούσα το αποφόρι σου
Δεν θα μεγαλώνες μέσα σ' αυτο?
Kαι τι θα γινόταν αν πραγματικά πίστευα ότι κάποιο θαύμα
θα μας έσωζε?
Kαι τι θα γινόταν αν το θαύμα μου έδινε
μια στιγμή μαζί σου?
Έλα μωράκι μου μαζί μου
πρόκειται να φύγουμε μακριά απο εδώ
Έλα μωράκι μου μαζί μου
πρόκειται να φύγουμε μακριά απο εδώ
ήσουν τα καλύτερα 4 χρόνια μου
Θυμάμαι τα ξυπολυτα πόδια σου
στην είσοδο του σπιτιού.
Σαγαπάω μέχρι το φεγγάρι και πίσω