Romeiro hei de ir lonxe ao San Andrés
con herbiñas de namorar,
dareille a quen alén mar está
o aloumiño do meu amor.
Hei de vestir a camisa de liño
(que ela teceu para min)
con herbiñas de namorar;
(anda o lagarto azul e souril)
a acaroar mapoulas bermellas,
(nacidas de fusís,)
co aloumiño do meu amor,
(alleo á guerra e ao seu tambor.)
Morto ou vivo hei volver á terra
(que ela andou canda min)
con herbiñas de namorar;
(chouta o mascato polo cantil)
a vela-lo adro familiar,
(alá lonxe, na fin,)
co aloumiño do meu amor.
Cabo do mundo, ó pé dun aguillón
(dóeme a guerra ruín)
entre herbiñas de namorar;
(corvo mariño voa xentil)
o amilladoiro a levantar
(e pan santo a colorir)
co aloumiño do meu amor.
Romeiro hei de ir lonxe ao San Andres
con herbiñas de namorar,
dareille a quen alén mar está
o aloumiño do meu amor.