Σαν παίζει της αράχνης ο σκοπός
και ο Νότος, της χώρας μου το γκέτο,
τα βάζει με τον κόσμο όλο
με το ρυθμό του το καταραμένο
Αψηφά και τη κόλαση την ίδια
της χώρας μου ο Νότος, ο αφορεσμένος
σαν παίζει της αράχνης ο σκοπός
της αμαρτίας, εκείνη, η μουσική
Σαν ακούγεται το ντέφι
και της χώρας μου ο Νότος ορμά
όπως όρμηξε ο Δον Κιχώτης
στους ανεμόμυλους απάνω
Στα πάνω του ή στα κάτω του
με τη ποίησή του μόνο
της χώρας μου ο Νότος προσπαθεί
όπως, στο Γολιάθ ενάντια, ο Δαυίδ
Όταν της λαθρεμπορίας ο ρυθμός ετούτος
κόντρα στον άνεμο με κάνει να πηγαίνω
μέχρι τέρμ’ ακολουθώντας
τη μουσική εκείνη που ακούω
Κι η καρδιά μου που πετάει
για να πάει να συναντήσει
τους διαβόλους του φλαμένκο
και τις μάγισσες του Μπενεβέντο
Και κείνος της λαθρεμπορίας ο ρυθμός
ίδιος με συναίσθημα που μοιάζει
κι η καρδιά μου ίδια πρόσφυγας που πάει
τους Νότους όλου του ντουνιά να συναντήσει
Σαν ακούγετ’ η κιθάρα
και του Νότου η μουσική να παίζει
κόντρα στις τηλεθεάσεις
κόντρα στα τηλεκοντρόλ
Και η μουσική εκείνη που ακούγεται
και του τόπου μου ο Νότος που τραβά για μακριά
παράνομος και αποστάτης
μέχρι του Μάνου Τσάο τις μουσικές
Όταν της λαθρεμπορίας ο ρυθμός ετούτος
κόντρα στον άνεμο με κάνει να πηγαίνω
μέχρι τέρμα για ν’ ακολουθήσω
τη μουσική εκείνη που ακούω
Κι η καρδιά μου που πετάει
για να πάει να συναντήσει
τους διαβόλους του φλαμένκο
και τις μάγισσες του Μπενεβέντο
Που στης λαθρεμπορίας το ρυθμό
με τραβάνε και με σέρνουν μέχρι τέρμα
στο δρόμο χωρίς γυρισμό
που στη κόλαση με πάει κατευθείαν
Όταν της λαθρεμπορίας ο ρυθμός ετούτος
κόντρα στον άνεμο με κάνει να πηγαίνω
μέχρι τέρμα για ν’ ακολουθήσω
τη μουσική εκείνη που ακούω
Κι η καρδιά μου που πετάει
για να πάει να συναντήσει
τους διαβόλους του φλαμένκο
και τις μάγισσες του Μπενεβέντο
Και κείνος της λαθρεμπορίας ο ρυθμός
ίδιος με συναίσθημα που μοιάζει
κι η καρδιά μου ίδια πρόσφυγας που πάει
τους Νότους όλου του ντουνιά να συναντήσει