Μου είπες όσα είχες, μετά από χρόνια σιωπής.
Μου είπες ότι με αγάπησες, για το Θέο, γιατί έπρεπε;
Αν ήμουν ο Δούναβης θα με είχες στερέψει.
Εγώ σου δίνω απεριόριστα κι εσύ με ξαποστέλνεις στη φτήνια
Παίρνεις κι απαιτείς, αλλά ποτέ δε μου δίνεις ό,τι δίνεις στους άλλους
Ίσως θα 'πρεπε στ' αλήθεια να πηδήξω από καμιά γέφυρα, αφού ποτέ δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα
μα τουλάχιστον είμαι ζωντανός
Δουλεύω, δουλεύω, σαν άλογο, μέρα και νύχτα
μόνο για να σου δίνω, δουλεύω
και δεν κοιτάζω άλλες, βλέπεις πως καταστρέφομαι;
Δουλεύω, δουλεύω, σαν άλογο, μέρα και νύχτα
μόνο για να σου δίνω, δουλεύω
μα για σένα είναι λίγο, τι θες πια από μένα;
Τώρα μου λες πως πύργοι και πόλεις είναι λίγα για να σου τα κατακτήσω
Τώρα μου λες να σου χαρίσω χρυσό και κοσμήματα
Στάσου λίγο, δεν ντρέπεσαι;