Άκου τη ρίμα του αρχαίου ναυτικού
Δες το μάτι του, καθώς σταματάει έναν από τους τρεις
Γοητεύει έναν από τους καλεσμένους του γάμου
Μείνε εδώ και άκου τους εφιάλτες της θάλασσας
Και η μουσική παίζει, καθώς η νύφη περνάει από δίπλα
Πιασμένη από τα μάγια του και ο ναυτικός λέει την ιστορία του.
Οδηγημένος νότια, στην χώρα του χιονιού και του πάγου
Σ' ένα μέρος που κανείς δεν έχει πάει
Μέσα από την χιονισμένη ομίχλη πετάει πάνω στο άλμπατρος
Χαιρέτισε στο όνομα Του Θεού, ελπίζοντας ότι θα φέρει καλή τύχη.
Και το καράβι πλέει, πίσω στον βορρά
Μέσα στην ομίχλη και τον πάγο και το άλμπατρος ακολουθεί.
Ο ναυτικός σκοτώνει το πουλί του καλού οιωνού
Οι συνάδελφοι ναυτικοί του κλαίνε ενάντια σε αυτό που έκανε
Μα όταν καθαρίζει η ομίχλη, θα τον δικαιώσουν
Και θα γίνουν και αυτοί μέρος του εγκλήματος.
Πλέοντας και πλέοντας και βόρεια διασχίζοντας την θάλασσα
Πλέοντας και πλέοντας και βόρεια μέχρι που όλα ησυχάζουν.
Το άλμπατρος ξεκινά την εκδίκησή του
Μια τρομερή κατάρα, μια δίψα έχει ξεκινήσει
Οι συνάδελφοι ναυτικοί του κατηγορούν τον ναυτικό για την κακοτυχία
Γύρω από τον λαιμό του, το νεκρό πουλί κρέμεται.
Και η κατάρα συνεχίζει και συνεχίζει στην θάλασσα
Και η κατάρα συνεχίζει και συνεχίζει για εκείνους και εμένα.
«Μέρα με τη μέρα, μέρα με τη μέρα,
κολλήσαμε, μήτε ανάσα, μήτε κίνηση
Τόσο ακίνητοι όσο ένα ζωγραφιστό πλοίο πάνω στον ζωγραφισμένο ωκεανό
Νερό, νερό παντού και
όλες οι σανίδες συρρικνώθηκαν
Νερό, νερό παντού, ούτε μία σταγόνα για να πιούμε.»
Καλεί ο ναυτικός
Έρχεται ένα πλοίο στην γραμμή
Μα πώς μπορεί να πλεύσει χωρίς αέρα στα πανιά και χωρίς παλίρροια;
Κοίτα... έρχεται ευθεία
Ευθεία πλησιάζει έξω από τον ήλιο
Κοίτα, δεν έχει πλήρωμα
Δεν έχει ζωή, περίμενε, μα εδώ είναι δύο.
Θάνατος και αυτή, Ζωή στον θάνατο,
Ρίχνουν τα ζάρια τους για το πλήρωμα
Κερδίζει αυτή τον ναυτικό και της ανήκει πλέον.
Τότε... το πλήρωμα ένας προς έναν
Πέφτουν κάτω νεκροί, διακόσιοι άνδρες
Αυτή... αυτή, ζωή στον θάνατο.
Τον αφήνει να ζήσει, τον εκλεκτό της.
«Ένας προς έναν υπό τα άστρα και το επίμονο φεγγάρι που τα ακολουθεί
Πολύ γρήγοροι για να μουγκρίσουν ή να ξεφυσήξουν
Όλοι γύρισαν το πρόσωπό τους με έναν φρικτό ξαφνικό πόνο
Και με καταράστηκε με το μάτι του
Τέσσερις φορές, πενήντα ζωντανοί
(Και δεν άκουσα μήτε κιχ, μήτε μουγκρητό)
Με έναν βαρύ γδούπο, μια άψυχη μάζα,
Έπεσαν κάτω ένας προς έναν»
Η κατάρα ζει στα μάτια τους
Ο ναυτικός εύχεται να είχε πεθάνει
Μαζί με τα θαλάσσια πλάσματα
Μα συνέχισαν να ζουν, έτσι κι αυτός.
Και υπό το φως του φεγγαριού
Προσεύχεται για την ομορφιά τους, όχι για τη μοίρα τους
Από καρδιάς τους ευλογεί
Τα πλάσματα του θεού όλα αυτά επίσης.
Τότε το ξόρκι αρχίζει να σπάει
Το άλμπατρος πέφτει από τον λαιμό του
Βουλιάζει σαν τον μόλυβδο στην θάλασσα
Μετά πέφτει μέσα, έρχεται η βροχή
Άκου τα μουγκρητά των εδώ και πολύ καιρό νεκρών θαλασσοπόρων
Δες τους να στρίβουν και αρχίζουν να σηκώνονται
Σώματα υψωμένα από καλά πνεύματα
Κανείς τους δεν μιλά και τα μάτια τους είναι άψυχα
Και η εκδίκηση ακόμη επιδιώκεται, η μετάνοια ξεκινά πάλι
Ριγμένη σε μια έκσταση και ο εφιάλτης συνεχίζει.
Τώρα η κατάρα έχει πλέων αφαιρεθεί
Και ο ναυτικός βλέπει το σπίτι του
Πνεύματα φεύγουν από τα εδώ και πολύ καιρό νεκρά σώματα
Δημιουργούν το δικό τους φως και ο ναυτικός μένει μόνος.
Και τότε μια βάρκα ήρθε πλέοντας προς αυτόν
Ήταν μια χαρά που δεν μπορούσε να πιστέψει
Η βάρκα του πιλότου, ο γιος του και ο ερημίτης,
Η θεία δίκη της ζωής θα πέσει πάνω του
Και το πλοίο βουλιάζει σαν τον μόλυβδο στην θάλασσα
Και ο ερημίτης εξομολογεί τον ναυτικό από τις αμαρτίες του.
Ο ναυτικός είναι δεσμευμένος να πει την ιστορία του
Να πει αυτό το παραμύθι όπου πηγαίνει
Για να διδάξει τον λόγο Του Θεού με το παράδειγμά του
Ότι πρέπει να αγαπάμε όλα τα πράγματα που έφτιαξε Ο Θεός.
Και ο καλεσμένος του γάμου είναι ένας λυπημένος και πιο σοφός άνδρας
Και η ιστορία συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται.