Ρίλκε [Rílke] lyrics

Στην έξαρσή του ο ποιητής μας δείχνει τη στιγμή

στον ήλιο της απόγνωσης, ακίνητη σαν σαύρα.

Ρίξε το βλέμμα πάνω της – δες το σαν προσταγή-

και νιώσε τα σπαράγματα και τη στυφή τους αύρα.

Ο Ρίλκε είναι μεγάλος.

Με στόμα που γελά,

όταν ο θάνατος θαρρεί

πως ξεχειλίζει από ζωή,

τολμά να κλάψει, ο ποιητής,

στο κέντρο της καρδιάς του!*

Οι κόγχες μας δανείζονται τα μάτια αλλονών,

οι λέξεις μας μυρίζουνε χαμό και χαμομήλι,

λιώνουν τα ακροκέραμα στα σπίτια των τρελών,

του κόσμου το παιχνίδισμα, πόρτα είναι που τρίζει.

Ο Ρίλκε είναι μεγάλος.

Με στόμα που γελά,

όταν ο θάνατος θαρρεί

πως ξεχειλίζει από ζωή,

τολμά να κλάψει, ο ποιητής,

στο κέντρο της καρδιάς του!

Αρχίζουνε το βέλασμα οι ψάλτες και τ’ «αμήν»,

παίρνουν και τ’ αναλόγια μόνα τους να γυρνάνε.

Του ανθρώπου παρακάμπτεται η ατέλεια «προς στιγμήν».

Τώρα νυχτώνει απότομα κι οι γρύλοι τραγουδάνε:

«Ο Ρίλκε είναι μεγάλος.

Με στόμα που γελά,

όταν ο θάνατος θαρρεί

πως ξεχειλίζει από ζωή,

τολμά να κλάψει, ο ποιητής,

στο κέντρο της καρδιάς του!».