Requiem lyrics

Πως το `φεραν ο Χρόνος κι ο Καιρός

σε τραγουδιάρα Χώρα μοναχός

καλογεράκος γκρίζος, σκονισμένος ψαλμός

αποδεκατισμένος, κρυφός, κλεισμένος, σιωπηλός.

Κλείνεις καλά το σπίτι σου

γεμίζεις το ποτήρι σου

βαφτίζεις το κλειδί σου Φυλακή

ό, τι σ’ ελευθερώνει, σε κλειδώνει

κι ό,τι σε φανερώνει είναι που δεν το διάλεξες εσύ.

Είσαι άλλος ένας μέσα στους πολλούς

δωμάτιο σ’ ένα σπίτι από καπνούς

κι είσαι μια τυφλωμένη καπνοδόχος

κι ο κουρασμένος ξενοδόχος

του άφραγκού σου εαυτού.

Κλείνεις το παραθύρι σου

και σπάζεις για χατήρι σου

τη Λέξη που αγαπούσες πιο πολύ

ό, τι δε σε σκοτώνει σε χρεώνει

κι ό,τι σε ξεπληρώνει είναι η αφεντιά σου η μισή.

Μια μέρα θα βγω από το σπίτι και θα έχουν φύγει όλοι

παντού ερημιά, όλα παρατημένα ανοικτά

ένα ξυπνητήρι θα χτυπά και κανείς δε θα το κλείνει.

Ήρθε το Τέλος του Κόσμου

Μπήκαν σε κάτι τεράστια ιπτάμενα κλουβιά

και φύγαν να γλιτώσουν

όσους δε χώρεσαν τους σκότωσαν

κι έμεινα μόνος.

Μα πως δεν το έμαθα;

Το είπε το ραδιόφωνο, το είχα κλείσει

Το είπε η τηλεόραση, την είχα σπάσει

Το είπαν οι αρμόδιοι, δεν ψήφισα

Κι έμεινα εδώ.

Θα βάλω τα καλά μου

Θα ανέβω στο λόφο

να δω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα

θα θυμηθώ ένα παραμύθι

κάπου μακριά οι άνθρωποι

θα νομίζουν πως είναι ακόμα ζωντανοί;

θα ξημερώσει ο Πόνος και θα δεις

το Φως της Σταυρωμένης Κυριακής

θα ‘ναι το Σύννεφο άδειο δίχως λόγια σταματημένα τα ρολόγια

θα ακούν τον χτύπο της βροχής

Κλείνεις καλά τ’ αυτιά σου

και στ’ αγέννητα παιδιά σου λες

τα όνειρα που δεν πρόλαβες να δεις

Ό,τι κι αν σε γλιτώνει, δε σε σώνει

σε γατζώνει στην αγχόνη της κρυμμένης σου ζωής