Δεν υπάρχει πια μέρος να ξεκουραστω στο δρόμο
τα δυο ιπτάμενα πτηνά δεν έρχονται πια
δεν έχω ποιον να συνατησω και να πω πως αισθανομαι μοναξια
ο κατεβεβλημένος εαυτός μου σε χρειάζεται
Δεν βλέπω πια τον εαυτο μου στον καθρεπτη
στα δυο υγρα ματια μου δακρυα δεν κυλουν πια
δεν εχω ποιον να συνατησω και να πω πως δυσκολεύομαι
ο κατεβεβλημένος εαυτός μου σε χρειάζεται
Τα δακρυα μου κυλουν και βρέχουν τα παπούτσια μου
η θλίψη σου βρέχει το σώμα μου
ο χρόνος περνα μα δεν με πιάνει
η κρυμμένη μυρωδια γεμίζει την ψυχή μου
Στέκομαι μεσα στις σταγόνες της βροχης που πέφτουν
το φλεγόμενο φως δεν λάμπει πια
δεν εχω ποιον να συνατησω και να πω πως δυσκολεύομαι
ο κατεβεβλημένος εαυτός μου σε χρειάζεται
Τα δακρυα μου κυλουν και βρέχουν τα παπούτσια μου
η θλίψη σου βρέχει το σώμα μου
ο χρόνος περνα μα δεν με πιάνει
η κρυμμένη μυρωδια γεμίζει την ψυχή μου
Τα δακρυα μου κυλουν και βρέχουν τα παπούτσια μου
η θλίψη σου βρέχει το σώμα μου
ο χρόνος περνα μα δεν με πιάνει
η κρυμμένη μυρωδια γεμίζει την ψυχή μου