Είναι ένα ποίημα που έχει γράψει
Και το έχει κρύψει κάτω από το στρώμα
Και αν το βρεις σε παρακαλώ άφησε το εκεί
Μαζί με μια φωτογραφία ενός κοριτσιού που τράβηξε στο μετρό
Με πορτοκαλί μπαρέτες
Και το πιο στενάχωρο πρόσωπο που έχει γνωρίσει ποτέ
Καθώς η Ρέιτσελ αρχίζει να αναρωτιέται
Τι της ανήκει
Ή ήταν η ανάμνηση από τον ύπνο κάποιου άλλου;
Γιατί έχει μια τρύπα στην καρδιά της
Που ακόμα περιθάλπει μια ερώτηση
Της οποίας η απάντηση μπορεί να το ξεδιαλύσει
Οπότε περιμένει
Τουλάχιστον είναι δικό της για να το κρατήσει.
Οπότε τη ρώτησα:
Τι θα γίνει αν αυτό δεν ανήκει σε σένα,
Και όλα τα πράγματα που νόμιζες πως είναι αληθινά
Κατέληγαν να είναι τα ψέματα κάποιου άλλου;
Μωρό μου αυτό δεν ανήκει σε σένα
Αυτό δεν ανήκει σε σένα
Αυτό δεν ανήκει σε σένα
Έχει μια κηλίδα στο μάτι της που ποτέ κανείς δεν είχε προσέξει,
Ένα όμορφο σημάδι γέννησης για ένα τόσο όμορφο πρόσωπο.
Όλοι οι άντρες από το παρελθόν της
Φαίνεται να την έχουν εγκαταλείψει
Υποθέτω πως υπάρχουν κάποια πράγματα
Που δεν μπορείς ποτέ να διαγράψεις.
Την έχω δει να παίζει με τα μαλλιά της
Σε στιγμές έντασης
Την έχω δει με την άμυνα της κάτω έτοιμη να κλάψει
Γιατί έχει μια τρύπα στην καρδιά της
Που ακόμα περιθάλπει την ερώτηση
Της οποίας η απάντηση μπορεί να το ξεδιαλύσει
Ακόμα περιμένει
Γιατί κανείς δεν θέλει να πεθάνει.
Μετά με ρώτησε: