Uppi í risinu sérðu lítið ljós
heit hjörtu, fölnuð rós.
Matarleifar, bogin skeið
undan oddinum samviskan sveið.
Þau trúðu á draumamyrkrið svalt
draumarnir tilbáðu þau.
Fingurnir gældu við stálið kalt
lífsvökvann dælan saug.
Draumarnir langir runnu í eitt
dofin þau fylgdu með
sprautan varð lífið, með henni gátu breytt
því sem átti eftir að ske.
Uppi í risinu lágu og ófu sinn vef
óttann þræddu upp á þráð.
Ekkert gat skeð því það var ekkert ef
ef vel var að gáð.
Hittust á laun, léku í friði og ró,
í skugganum sat Talía.
Hvítir hestar drógu vagninn með Rómeó,
við hlið hans sat Júlía.
Trúðu á draumamyrkrið svalt
draumarnir tilbáðu þau.
Rómeó - Júlía
Rómeó - Júlía.
Þegar kaldir vindar haustsins blása
naprir um göturnar,
sérðu Júlíu standa, bjóða sig hása
í von um líf í æðarnar.
Því Rómeó villtist inn á annað svið
hans hlutverk gekk ekki þar.
Of stór skammtur stytti þá bið
inni á klósetti á óþekktum bar.
Hittust á laun, léku í friði og ró,
í skugganum sat Talía.
Hvítir hestar drógu vagninn með Rómeó,
við hlið hans sat Júlía.